André Téchiné (Les Roseaux Sauvages) legt graag de eerste zielenroerselen van het einde van de puberteit vast. Het moment waarop je nog niet volwassen bent, maar ook geen kind meer en je seksualiteit ontluikt. In zijn nieuwe film Quand on a 17 ans, worden we (wederom) ondergedompeld in die periode vol twijfels en valse zekerheden waarin alles slechts uiterlijk vertoon is. Kacey Mottet Klein en Corentin Fila spelen Damien en Tom, 2 pubers die in dezelfde klas zitten en hun eindexamen voorbereiden. Damien is een stadsjongen, Tom woont in de bergen, en daarom, eindeloos ver weg van school. De moeder van Damien (Sandrine Kiberlain) stelt voor dat Tom een tijdje bij hen thuis verblijft … tegen de wil van haar zoon. De jongens zijn agressief en gewelddadig met elkaar. Ze zoeken elkaar steeds weer op om te vechten en vinden elkaar daar ook in. Hun gevecht is een uitlaatklep, ze transformeren zich tot dieren die zich van hun driften en verlangens willen bevrijden. Vechten wordt een taal, een communicatiemiddel. De regisseur geeft de voorkeur aan lichaamstaal en gebaren maar ook aan stilte in plaats van woorden. Cecile Sciamma (Tomboy) werkte mee aan het scenario. André Téchiné brengt ons een gevoelige film over de jongvolwassenheid, een onderwerp dat hij gedurende zijn hele carrière al vaak heeft aangesneden. Hij doet dat hier, zoals altijd, met vreugde.
